Brick Award 2024

Po raz jedenasty zostały wręczone nagrody Brick Award. Konkurs powstał z inicjatywy wienerberger, aby inspirować zarówno architektów, jak i entuzjastów spoza branży do dzielenia się koncepcjami projektowymi i odkrywania nowych form budownictwa.

W ramach jedenastej edycji konkursu Brick Award wpłynęły 743 zgłoszenia z 54 krajów. 

Katedra sportu

Rugby jest sportem narodowym w Irlandii, więc pomysł stworzenia centrum wystawienniczego poświęconego temu sportowi jako nowej atrakcji w Limerick nie jest zły.

„Zainspirowały nas zdjęcia ubranych na czerwono fanów drużyny rugby Munster zalewających ulice po wygranym meczu i spodobał nam się pomysł, aby drużyna, która zdobyła puchar, w pewnym momencie stanęła na tym balkonie, pokazując tłumowi trofeum” - mówi Tom McGlynn, partner w Níall McLaughlin Architects. Nie była to jednak jedyna inspiracja. Kolejnym obrazem były liczne kościoły i budynki użyteczności publicznej w Limerick. Rugby Experience nawiązuje do istniejącej tkanki i góruje jak katedra nad sąsiednimi domami, nie zaprzeczając  sąsiedztwu, ponieważ istnieją punkty łączące, od konstrukcji budynku po elementy formalne, aż po ceglane powierzchnie.

Tutaj cegła jest czymś więcej niż tylko dekoracją - dominuje wewnątrz i na zewnątrz. Ta dominacja jest wzmocniona, ponieważ elementy betonowe lub stalowe są również ceglastoczerwone.  Motyw ten przewija się przez cały budynek, od „” po dwupiętrowe foyer, od kawiarni po sklep, od przestrzeni wystawienniczych po sale edukacyjne, a ostatecznie po publiczną przestrzeń, przeszkloną koronę budynku z panoramicznym widokiem na całe miasto.

Do budowy użyto znacznej liczby cegieł - prawie pół miliona. Trzy rodzaje ręcznie formowanych cegieł zostały wymieszane w celu uzyskania odpowiedniego odcienia pasującego do okolicy, a wymiary budynku zostały dostosowane do wielkości cegieł, aby zminimalizować ilość odpadów.

„Projekt, ze względu na swój wygląd zewnętrzny, zachęca ludzi do wejścia i sprawdzenia, co czeka na nich w środku” - zauważa członkini jury Ingrid van der Heijden i jest to najlepsza rzecz, jaką można powiedzieć o takim projekcie.

Potężna elegancja

Sześciopiętrowy budynek mieszkalny z dziesięcioma lokalami został zbudowany na powierzchni o wymiarach 8,8 na 12,7 m2. Plany mieszkań na kondygnacjach są kompaktowe: na każdym z nich znajduje się otwarta kuchnia, salon i jadalnia, sypialnia oraz pomieszczenia sanitarne. To, co nie wygląda spektakularnie, jest w rzeczywistości niezwykłym dziełem myśli projektowej i  budowlanej, które imponuje wizualną zwięzłością i sporą dozą sprytu. Dom zajmuje narożną działkę w północno-zachodnim Buenos Aires. Ten narożnik ma w sobie coś wyjątkowego: balkony przypominające peryskopy wyrastają z fasady, niczym ciekawscy sąsiedzi wychylający się przez okno, rozciągają się w różnych kierunkach. Wrażenie jest niesamowite, ponieważ są one zamknięte po bokach, na górze i na dole - jak loggie, zwężające się ku przodowi, zapewniając widok przez szklane parapety na całkowicie przeszklone „tylne ściany” wykuszy. Ten wyrazisty element nie tylko nadaje budynkowi wyjątkową tożsamość, ale także oferuje mieszkańcom zacieniony teren zewnętrzny i wplata go w przestrzeń publiczną.

Ceglana powłoka i rdzeń krajobrazu

Nic poza cegłą

Festiwal się skończył, instalacja została zdemontowana, ale pamięć o tej wyjątkowej architektonicznej przygodzie pozostała, bo jak to się dzieje, że tak wiele można doświadczyć na zaledwie 40 metrach?

Concéntrico to nazwa corocznego festiwalu odbywającego się w Logroño w Hiszpanii, którego celem jest zachęcenie ludzi do świadomego doświadczania miasta i poznawania po raz pierwszy miejsc miejskich, które zwykle nie są w centrum uwagi.

Na terenie dawnej fabryki tytoniu znajduje się wąskie, krótkie przejście, prawie nieobecne w tkance miejskiej, które prowadzi bezpośrednio do wysokiego komina. Hanghar i Palma wybrali tę lokalizację, aby zrealizować sekwencję sześciu ściśle geometrycznych struktur przestrzennych, wykonanych w całości z cegieł, na tej samej przestrzeni, która dokładnie wpasowuje się między ściany sąsiednich domów. Zanurzamy się w świat, który wyostrza percepcję: przestrzeni, światła, powietrza i przepuszczalności, ruchu i odpoczynku, statycznej jednolitości ceglanych ścian.

Pomimo swojej liniowości, instalacja ma charakter labiryntu ze względu na wysokie ściany, które blokują widok z wyjątkiem góry i w kierunku komina, i które są zaskakująco przestawione na wszystkich dziedzińcach.

W kontraście do doskonale skonstruowanych ścian jest podłoga, pokryta ceglanymi wiórami. Ona również przyczynia się do różnorodności wrażeń sensorycznych: Chodzenie wymaga uwagi i czasu. „To poetycka podróż przez różne schematy przestrzenne” - mówi członkini jury Christine Conix. „Widzimy w tym coś potężnego i zabawnego”, podkreśla Diego Escamilla z Palmy - i oboje mają rację.

Ze sztuki pośredniej

Pod wieloma względami pośredniość jest motywem przewodnim tego domu, prezentując atrakcyjną gamę różnych rozwiązań i nastrojów pomimo sztywnej struktury.

Wydłużony budynek już sam w sobie jest „pomiędzy”. Działka jest wąska, a sąsiedni budynek z tyłu zbliża się do granicy posesji. Architekci zaproponowali wysokie, odsłonięte ceglane ściany wzdłuż dłuższych boków konstrukcji. Jednocześnie przejmują one funkcję ścian zewnętrznych, w których nie ma otworów okiennych, ale zamiast tego - po wewnętrznej stronie ścian – pojawia się przestrzeń do przechowywania w postaci skrzynek ściennych. To, co może wydawać się problemem, jest w rzeczywistości częścią koncepcji i kluczowym elementem gry światła i cienia, podziału na strefy wspólne i prywatne oraz zaawansowanego technologicznie podejścia do warunków klimatycznych. Od strony ulicy dom jest nieco cofnięty, kolejna ceglana ściana, zaprojektowana jako przepuszczająca światło i powietrze warstwa filtrująca, stoi dalej. Tworzy to obszar przejściowy, który  wewnątrz tworzy rodzaj „przestrzeni recepcyjnej”. Dalej znajduje się dziedziniec z drzewem mango, wokół którego zaprojektowano dom. Ponownie stanowi on przejście, a duże kamienne płyty na podłodze również pomagają świadomie przechodzić z jednego świata do drugiego. Na końcu znajdują się strefy prywatne: kuchnia, jadalnia i salon, a także sypialnia. Na końcu amfilady znajduje się ukryty ogród.

Ceglana powłoka i rdzeń krajobrazu

Już dwa szkice projektowe przedstawiają cechy definiujące ten projekt: przeplatanie się terenów zabudowanych i zielonych, oraz strukturalną elewację, która jednocześnie jest materialna i perforowana, z ceglanymi powierzchniami, otwierająca się na kontekst miejski.

W dzielnicy w centrum Dublina, szesnaście kamienic zostało zburzonych w latach 60-tych, a na ich miejscu powstał kompleks biurowy, ani piękny, ani trwale użyteczny. Nowa siedziba Zarządu Dostaw Energii - Electricity Supply Board (ESB) jest teraz zarówno piękna, jak i użyteczna, a na planie 120 na 60 metrów – powstał kawałek miasta, który zorientowany na tradycję architektoniczną, a jednocześnie jest przykładem nowoczesnej architektury biurowej.

Architekci podkreślają integrację elementów krajobrazu ze strukturą budynku jako kluczową dla projektu. Przeplatanie się szeregu smukłych budynków i obsadzonych roślinami dziedzińców zapewnia przyjemny mikroklimat, naturalną wentylację i światło dzienne. To, co jest dobrym miejscem dla pracowników, jest również atrakcyjne dla przechodniów, ponieważ między ulicami graniczącymi z budynkiem utworzono publiczne przejścia.

Siedziba Zarządu Energetyki została zbudowana z prefabrykowanych elementów betonowych. Wzdłuż ulic znajdują się jednak odsłonięte ceglane fasady i kolumnady wykonane tradycyjnymi XVIII-wiecznymi metodami rzemieślniczymi, tworzące bezpośrednie połączenie z okolicą. Rekonstrukcja tkanki miejskiej nie odbywa się poprzez naśladownictwo, ale poprzez poważną analizę okoliczności historycznych. Idąc ulicą Fitzwilliam, można poczuć zarówno swojskość, jak i myślenie o przyszłości.