Cegły elewacyjne, inaczej licowe to takie, których można użyć jako warstwę zewnętrzną ścian nośnych budynku. Do grupy cegieł elewacyjnych zalicza się cegły klinkierowe. Wyróżnia je przede wszystkim niska nasiąkliwość oraz wysoka wytrzymałość mechaniczna. Słowo klinkier wywodzi się od holenderskiego „klinken”, co oznacza „dzwonić”. Cegły klinkierowe wydają bowiem podczas uderzania cegieł o siebie charakterystyczny, metaliczny dźwięk świadczący o ich twardości. Wyodrębnienie klinkieru ze względu na parametry techniczne zawdzięczamy poprzedniej już nieobowiązującej, Polskiej Normie PN-B-12061:1996 „Wyroby budowlane ceramiczne. Cegły i kształtki elewacyjne”. Na jej podstawie różnica w wymaganiach dla cegieł klinkierowych i innych cegieł elewacyjnych polegała na niższej nasiąkliwości (do 6%) i dużej wytrzymałości na ściskanie (minimalna klasa to 25). Norma ta została wycofana ze zbioru polskich norm w 2006 roku i zastąpiona obecnie obowiązującą normą europejską. Aktualna, dotycząca tych cegieł PN-EN 771-1 „Wymagania dotyczące elementów murowych – Część 1: Elementy murowe ceramiczne” dotyczy wszystkich ceramicznych elementów murowych – cegieł i pustaków. Zawiera podział na elementy ceramiczne do murów zabezpieczanych i niezabezpieczanych, czyli właśnie z cegieł elewacyjnych, natomiast nie ma w niej już rozróżnienia i definicji cegieł elewacyjnych oraz klinkierowych. Jednak znany z przeszłości umowny podział nadal funkcjonuje w polskiej literaturze fachowej i świadomości inwestorów oraz wykonawców. Uznaje się więc, że cegła klinkierowa to ta, która charakteryzuje się niską nasiąkliwością czyli ≤ 6%, dużą wytrzymałością mechaniczną oraz wyjątkową odpornością na surowe warunki atmosferyczne.