Przebudowany i rozbudowany hotel i centrum konferencyjne Paasitorni był kiedyś domem organizacji robotniczych. Teraz zaskakuje swoją prezencją w ekskluzywnej oprawie. Jeżeli zespół budynków pochodzących z różnych epok ma być uzupełniony o kolejny, to powstaje pytanie, czy z tego nie powstanie zwykła zbieranina?
W 1908 r. Karl Lindahl stworzył budynek o solidnej granitowej elewacji z przybudówkami w kształcie litery U, który teraz swoją miękką formą wnika w dziedziniec. I tylko – patrząc z ulicy – kilka subtelnych detali zdradza, że coś się zmieniło. Tylko budynek biurowy z lat pięćdziesiątych otwiera się i zaprasza nową, szklaną elewacją, za którą kryje się recepcja, lobby i bar.
Godną uwagi przemianę widać dopiero na tyłach dziedzińca. W kostce w podłożu całej posesji wbudowano duże „oczka świetlne”, rozświetlające równocześnie foyer pomieszczeń konferencyjnych w podpiwniczeniu. Elewację przybudówki przypominającą przewymiarowaną koronkę wykonano z cegieł w kolorze kości słoniowej. Za tym wzorem znajdują się okna i nawet balkony, co nie jest zwyczajne w miejskich hotelach. Perforowana szata zewnętrzna działa jak filtr przed jednolitą ścianą zewnętrzną: przepuszcza ona do pokojów zmienną grę świateł, a w nocy świeci się jak latarnia. Otwory przypominające loggie stanowią przerwy w splecionej jak koronka elewacji z cegły ceramicznej. Białe cegły licowe ze szczególnie wyróżnioną perforacją wyprodukowano specjalnie w tym celu. Są one łączone sworzniami i stalowymi klamrami, umożliwiającymi konieczną tolerancję dla zakleszczonych stalowych sworzni.
Większość sąsiednich budynków wybudowano z cegły. Architekci mówią: „Czuliśmy to, ta cegła była właśnie prawidłowym trwałym materiałem na nowe skrzydła. Kolor i teksturę wybraliśmy w taki sposób, aby cegła harmonizowała z sąsiednimi budynkami.”
We wszystkich częściach budynku urządzono pokoje hotelowe, pozwalające dzięki zindywidualizowanemu charakterowi na zaistnienie zróżnicowanej atmosfery. W ten sposób zachowano podlegającą ochronie konserwatora zabytków substancję budynku, a jednocześnie ożywiono ją dzisiejszą architekturą, tworząc kongenialną i ciekawą całość.
Te artykuły mogą Cię zainteresować
