Kościół św. Marii Magdaleny we Wrocławiu

Historia kościoła św. Marii Magdaleny sięga XIII wieku, kiedy to został kościołem parafialnym pod wezwaniem Św. Andrzeja Apostoła i Św. Marii Magdaleny. W kolejnych latach prowadzono prace budowlane. Wzmianka o charakterystycznym elemencie budowli -  mostku pomiędzy wieżami, zwanym Mostkiem Pokutnic po raz pierwszy pojawia się w kronikach w 1459 roku. Nazwa pochodziła od legend, według których po zmroku na mostku miały się pojawiać pokutujące dusze zmarłych w mieście podróżnych lub próżnych dziewcząt. Na początku XVI wieku kościół, będący własnością rady miejskiej, stał się świątynią protestancką. W 1565 roku na wieżach umieszczono nowe, renesansowe hełmy a kościół był też kilkukrotnie poddawany renowacji oraz dzięki hojności mieszczan wzbogacany o nowe dzieła sztuki.

 W 1887 roku po raz kolejny pożar dotknął kościół. Podczas obchodów urodzin cesarza Wilhelma I, zapalił się od fajerwerków mostek między wieżami, a następnie północna wieża. Parę lat później odtworzono jej spalony hełm w dawnym kształcie, odbudowano także górne kondygnacje. Po raz kolejny ogień trawił kościół w ostatnich dniach II wojny światowej – stracono hełmy wież i dach korpusu, jednak mury zachowały się w stosunkowo dobrym stanie. W maju 1945 r. wybuchła amunicja składowana w wieży południowej - zawaliły się wówczas trzy ściany wieży, bardzo poważnie została także zniszczona fasada kościoła z portalem głównym.

 Odbudowa świątyni rozpoczęła się w październiku 1946 roku. Główne prace wykonano do 1972 roku. W 1987 r. powołano Społeczny Komitet Rewaloryzacji Katedry Marii Magdaleny i rozpoczęto kolejne, zakrojone na szeroką skalę prace konserwatorskie. Do wykonania nowej połaci dachowej Wienerberger wyprodukował na zamówienie dachówki Mnich - Mniszka w specjalnie przygotowanej kolorystyce – miedzianej i zielonej angoby oraz detale akcesoriów ceramicznych niezbędnych do prawidłowego wykonania dachu.